باد صحرای جنون هرگه گل افشان می شود

جیبم از خود می رود چندانکه دامان می شود

پای تا سر عجز ما آیینه نازکدلی ست

خاک را نقش قدم زخم نمایان می شود

پرده ناموس دردم از حجابم چاره نیست

گر گریبان چاک سازم ناله عریان می شود

غنچهٔ دل به که از فکر شکفتن بگذرد

کاین گره از بازگشتن چشم حیران می شود

نیستی آیینهٔ اقبال عجز ما بس است

خاک را اوج هوا تخت سلیمان می شود

معنی دل را حجابی نیست جز طول امل

ریشه چون در جلوه آید د!نه پنهان می شود

در گشاد عقده دل هیچ کس بی جهد نیست

موج گوهر ناخنش چون سود دندان می شود

ماند الفتها به یک سوتا در وحشت زدیم

چن دامن عالمی را طاق نسیان می شود

زندگانی را نفس سررشته آرام نیست

موج در یا را رگ خواب پریشان می شود

عافیت دور است از نقش بنای محرمی

خون بود رنگی کزو تصوبر انسان می شود

ای فضول و هم عقبا آدم از جنت چه دید

عبرت است آنجا که صاحبخانه مهمان می شود

غنچه وار از برگ عیش این چمن بی بهره ایم

دامن ماپرگل از چاک گریبان می شود

ناله ها در پردهٔ دود جگر پیچیده ایم

سطر این مکتوب تا خواندن نیستان می شود

مست جام مشربم بیدل که از موج می اش

جاده های دشت یکرنگی نمایان می شود